For starters
Ik zeg expres geen weeshuis, want ik schat dat zo’n 90% van de kinderen waar ik mee werkte helemaal geen wees was. Vaak hadden ze nog één of beide ouders, of toch in ieder geval een naast familielid dat bereid was voor ze te zorgen. Ik ga zo vertellen over dingen waar ik (indirect) getuige van ben geweest. TW: seksueel geweld. In Oeganda werkte ik o.a. voor een NGO (gestart door 2 Belgen), die daar een tehuis runden voor zogenaamde wezen. Nadat ik een woordje Luganda had leren spreken en ik met de kinderen die geen Engels spraken kon praten, bleek dat ze vaak gewoon ouders hadden, en terug wilden. “Auntie Charlotte, we want to go back to our familie, but mama [die Vlaamse vrouw] will not let us.” Ik heb het tientallen keren te horen gekregen en iedere keer probeerde ik in gesprek te gaan met de directie, maar tevergeefs. Waarom niet? Omdat kinderen, zeker als ze piepjong zijn, geld in het laatje brengen. Ieder kind in ‘t tehuis had tenminste 3 sponsors, voornamelijk uit de VS. Drie sponsors per kind (150 kids) die allemaal minstens €30 per maand storten: tel uit je winst in een land als Oeganda. Dat is alleen al bijna €14.000 per maand aan sponsorgeld van particulieren, en dan hebben we het nog niet gehad over grote, Nederlandse bedrijven die dit soort tehuizen jaarlijks sponsoren en geen idee hebben wat zich achter de schermen afspeelt. Ondertussen kregen die kinderen elke dag hetzelfde te eten: ugali (weinig voedzame maïspap) of rijst, met een piepklein beetje groente en vrijwel nooit vlees of vis. Aan supplementen werd niet gedaan. Die twee Belgen waren ondertussen beiden morbide obees. Toen die Belgische “mama” een keer in een recalcitrante bui was, heb ik haar horen zeggen: “Die kinderen kunnen me gestolen worden, maar dat geld...” FYI: zij en haar man woonden in een landhuis met personeel, na in hun thuisland al meerdere keren failliet te zijn gegaan. Als je als witte westerling rijk wil worden: begin een weeshuis in Sub-Sahara Afrika. Zij waren het levende bewijs en ik heb het daarna nog tálloze keren gezien. De kinderen waarmee ik bij die NGO werkte, waren bijna allemaal ex-straatkinderen en op extreem jonge leeftijd met seks en seksueel misbruik in aanraking gekomen. Het vereist geen rocket science om te bedenken dat die kinderen begeleiding en intensieve counseling nodig hebben. “Daar is geen geld voor,” vertelden die Belgen mij altijd. Meanwhile waren zij continu op vakantie en vraten ze alles wat los en vast zat. Met welk geld? Hun financiële jaaroverzicht weigerden ze openbaar te maken. Ik heb er vaak om gevraagd. Op een gegeven moment kwamen de Oegandese social workers (die toch vooral bezig waren met basic verzorging) erachter dat de oudere ex-straatkinderen (jongetjes vanaf een jaar of 8) ‘s nachts de baby-ward binnenglipten.. en daar de baby’s stelselmatig verkrachtten. Ik heb ‘t aangekaart bij de directie, en ik was niet de enige. “We are aware of this,” zeiden de Belgen. “We’ve talked to the boys and they will not do it again.” Ondertussen ging ‘t misbruik gewoon door- de baby’s werden al compleet panisch als je in de buurt van hun luier kwam. Ik heb contact gehad met de politie ter plekke, maar deze twee figuren kochten de politie stelselmatig om, en dus werd er nooit een werkelijk onderzoek gestart. Bij deze NGO woonde ook een meisje dat hiv had. Dit was op tijd geconstateerd en ze kreeg hiervoor medicatie (die aansloeg), maar de andere kinderen waren op de hoogte van haar hiv-status en pestten haar genadeloos. Ze werd steeds depressiever en wilde alleen nog maar dood. Meerdere keren hebben werknemers gehamerd op counseling, therapie en groepsgesprekken met alle kinderen. Tevergeefs. “Daar is geen geld voor,” was wederom het antwoord. Ondertussen weigerde het meisje nog langer haar hiv-remmers te slikken. Eindstand Niet veel later was ze overleden. Compleet onnodig. In Nederland heet dit dood door schuld. In Oeganda ontvingen deze twee figuren door alle zielige posts die ze over haar overlijden op Facebook plaatsen alleen nog maar meer donaties vanuit NL, België en de VS. Het was er zo’n hell hole, dat de kinderen (ex-straatkinderen!) die bij dit project woonden vaak liever wegrenden en weer verder op straat leefden. Ik kwam ze soms tegen als ik in Kampala was, en gaf ze dan wat te eten of kleingeld. Eén keer kwam er een jonge, alleenstaande moeder aan onze gate. “Hello, I don’t have the financial resources to look after my daughter right now. Can she stay here for a few months? I will come pick her up soon.” “Sure,” zeiden die Belgen. Alles was mondeling afgesproken. Na een paar maanden kwam ze inderdaad terug. Ik was inmiddels niet meer in Oeganda en hoorde achteraf dat die Belgische vrouw haar had gezegd: “She is our daughter now.” Het is nu VIER jaar later en dat meisje woont nog steeds bij die Belgen. Die moeder had geen poot om op te staan. Geen schriftelijk bewijs of contract, geen geboortecerticaat.. ze kon niks. En dit gebeurt vaker. Niet alleen in Oeganda, maar ook in Ghana, Zuid-Afrika, Kenia en ga maar door, En waarom? Omdat kleine kinderen geld binnen halen. Hoe kleiner, hoe beter. Hoe kleiner, hoe meer geld. Hoe kleiner, hoe schattiger de foto’s op de socials, hoe meer nieuwe sponsors. Een Nederlandse vriendin van mij heeft bij een NGO gerund door twee Nederlanders gewerkt, ook in Oeganda. En is er daar getuige van geweest hoe die Nederlandse directeur letterlijk HOUTEN STOKKEN kapot sloeg op de ruggen van kleuters. Deze twee Nederlanders, een echtpaar, zijn in de Nederlandse media regelmatig op tv en worden dan als ware helden bejubeld. Omdat ze zogenaamd hun hele leven wijden aan het verzorgen van “kansarme, Afrikaanse kinderen die anders dood zouden zijn.” Mijn dikke reet. Again, we zijn naar de politie gegaan. Heeft het nut? Nee, want met het sponsorgeld dat ze binnenhalen is het makkelijk de politie ter plekke stelselmatig om te kopen, en gewoon lekker je gang te blijven gaan. Arme ouders worden door westerlingen betaald hun kinderen af te staan om weeshuizen mee te vullen, overal in Sub-Sahara Afrika. Baby’s worden uit couveuses in ziekenhuizen gestolen. Jonge kinderen worden van straat weggeplukt en ontvoerd. O ja, laten we het ook effe hebben over westerse, volwassen vrouwen in de 20, die de oudste jongens in dit soort tehuizen (16/17 jaar) verleiden tot seks. Ik heb het gezien, en vaak ook. Of die jongens nou ‘consent’ geven, het is verkrachting en grove misbruik van je positie. Iedere westerse randdebiel met een zak geld en slechte intenties vindt wel een mogelijkheid om ergens een weeshuis te openen. Regelmatig blijkt weer een pedofiel ‘n weeshuis te hebben geopend (gebeurt ook in Zuid-Oost-Azië veel), die jarenlang ongestoord tekeer heeft kunnen gaan. Ik heb in al die jaren in Sub-Sahara Afrika ÉÉN tehuis bezocht waar ik geen slecht gevoel bij had. Dat gerund werd door mensen uit het land zelf. Dat niet te veel kinderen aannam. En waar maandenlang gezocht werd naar mogelijke familie. Een weeshuis moet een last resort zijn. Weeshuistoerisme wordt steeds strenger aangepakt in veel landen onder de Sahara, waaronder Oeganda. Maar het gaat allemaal erg langzaam en die stromen voluntourists, die blijven komen. Ik zie ze overal. Ik was ooit een van hen. Die NGO in Oeganda waar ik werkte probeer ik al jaren te sluiten. De Oegandese overheid heeft vorig jaar een lijst gepubliceerd van kindertehuizen die gesloten zouden gaan worden, maar het betreffende tehuis is nog altijd open. Logisch ook, want er stonden letterlijk HONDERDEN tehuizen op die lijst. Wel heb ik hun grootste Nederlandse sponsor na maanden van overleg ervan weten te overtuigen hun jaarlijkse donatie in te trekken. Maar het is niet genoeg. Want die kinderen, die zitten daar nog steeds. Te wachten op hun ouders. Conclusie Conclusie van dit verhaal: als je dan als vrijwilliger aan het werk wil gaan in Sub-Sahara Afrika of Zuid-Oost-Azië, ga dan sowieso NIET naar een weeshuis. Over alle hechtingsproblematiek die daar ontstaat heb ik het nog niet eens gehad. That’s a story for another day. Ondersteun liever een lokaal project dat bijvoorbeeld met straatkinderen werkt, maar vraag jezelf ten alle tijden af: ben ik gekwalificeerd om dit werk te doen? Want I sure as hell wasn’t en dat geldt voor het overgrote deel van de vrijwilligers. Tot slot: ik ga hier later nog over door emmeren maar moet nu weer aan het werk. Feel free om te delen en toe te voegen. Dit zijn helaas geen zeldzaamheden.
0 Comments
Leave a Reply. |
Thank you for choosing to make a difference through your donation. We appreciate your support.
This website uses marketing and tracking technologies. Opting out of this will opt you out of all cookies, except for those needed to run the website. Note that some products may not work as well without tracking cookies. Opt Out of CookiesCategories
All
Archives
April 2024
|